Το Τρένο του Χρόνου

Αμίλεικτος ο χρόνος ορμάει μπροστά,

 

σκοτώνει τις ώρες βασανιστικά,

με τρώει η αδικία γι'αυτή την κλεψιά,

και ο πρίγκηπας του πόνου χαμογελά

Μοιάζει σαν να θέλει να μ'εκδικηθεί,

που μπήκα σε σώμα κ πήρα ζωή,

δρόμοι μ'αγκάθια πολλοί πειρασμοί,

θέλει ολόκληρο να με καταπιεί.

Τρέχει το τρένο,φρένα νεκρά,

τρέχει συνέχεια μπορεί στο πουθενά.

Άλλη μια μίζερη μέρα περνά

κι εγώ μέσα σε λίγα τετραγωνικά.

Τον πλανήτη Γή τον κάνουν φυλακή,

το κορμί δέν αντέχει άλλο η ψυχή,

θέλω να ετοιμάσω την μεγάλη φυγή,

ελεύερος να νοιώσω την ύστατη στιγμή.

Οι ράγες γλυστράνε το μυαλό μου θολό,

ψάχνω να κατέβω έναν έρημο σταθμό,

σωτηρία δέν βλέπω στον κόσμο αυτό,

η αγάπη κ' η ειρήνη όνειρο μακρινό.

Τρέχει το τρένο,ρομπότ μουβαλά,

τρέχει συνέχεια μα το χάος μπροστά.

Άλλη μια ώρα μίζερη περνά,

κι εγώ κλεισμένος μέσα σε κουτιά.

Ο πλανήτης Γή μια καλωδιακή,

η κάθε ανάσα στεγνώνει την ψυχή,

πρέπει να βρω την μαγική συνταγή,

δέν τραβάει άλλο η μηχανή.

Ανάβω τσιγάρο ονειροπωλώ,

θα 'θελα να 'μουν σαν τον σκύλο κι εγώ,

δίπλα στην ασφάλεια στο μεγάλο αφεντικό

και όχι πεταμένος σ'ένα στενό.

Τρέχει το τρένο κι ο χρόνος κυλά,

τρέχει συνέχεια σταθμος πουθενά.

όλο το χρόνο την ενέργεια ρουφά

κι εγώ βλέπω τη ζωή μου έργο σε σινεμά

~Ν~

Πολίτης λέει του γαλάζιου πλανήτη,

τις χάρες του πληρώνεις να δείς απ'το σπίτι,

καλώδια,κουτιά,ανία,πλήξη,

του άρχοντα η φρίκη σ'έχει πνίξει.

Φρούδες ελπίδες,ψεύτικα γέλια,

ψεύτικες εικόνες,δεμένα τα χέρια,

σαύρες τρυγύρω,πρόσωπα μεταλλαγμένα,

μα ο πλανήτης ο δικός μου είναι πέρ' απ' τα 'στέρια.

Τρέχει το τρένο στις ράγες κυλά,

τρέχει συνέχεια σωτηρία πουθενά.

ο μίζερος χρόνος τρέχει μπροστά,

κι ο μηχανοδηγός να μου γελά.

Ρολάρει το τρένο κι ο χρόνος κυλά,

φεύγει η ζωή μου μπορεί στο πουθενά,

όλη την ενέργει απ΄το κορμί μου ρουφά

κι ο χρονος χάνετε στον αέρα σκορπά.